Dönüp dönüp bu fotoğrafa bakıyorum, sadece benim değil, Ege'nin de ruhu dinleniyor bunun farkındayım... İlk yerleşimde klasik evrak işlerini hallederlerken henüz iş aramaya başlamadım. Ege de okula şimdilik 3 gün gidiyor. Biz de anne oğul bu yavaş tempoda günlerimizi dolu dolu geçirmeye çalışıyoruz... Bugün benimle birlikte 13 bin adım atmış, muhtemelen o daha fazla attı, gıkı bile çıkmadan sadece doğanın tadını çıkarmaya odaklandı...
"Annecim ben burda oturup suyu izleyebilir miyim? Merak etme çok yaklaşmazsam düşmem." diyerek kendine soluklanacak en güzel yeri seçen Ege'yi görünce; derin bir nefes alarak yine "iyiki..." dedim içimden... (Artık "beni hep ormana götür." diyen bir çocuğum var ❤️)
Onu izlerken, göleti, ağaçları, gökyüzünü izlerken ruhumun nasıl sessizce dinlendiğini anlatabilecek kelimeleri bulamıyorum... Yıllarca İstanbul'da omuzlarımıza yüklenmiş ağır yükleri atıyorduk sanki bir bir... Yorulmuştum... Son 1 aydır hergünüm bu bedenimi gökyüzüne, ağaçlara çevirerek geçti...
İşe başladığımda belki yine bişeylere yetişme telaşı olacak, belki yine yorulucam ama biliyorumki; burda kendimi toprak kokusuna emanet edebilirim... Biliyorumki gri gökyüzünü tek doğru bellemiş gözlerimi aydınlık, masmavi gökyüzüne çevirdiğimde yüzüme bir tebessüm gelir... Biliyorumki; doğa her zaman bana anaç kucaklarını açar...
Ama şuan var olan tek şey; huzur.... Ve şuan sadece onun keyfini sürmek istiyorum...
Hoşgeldin huzur... Hoşgeldin...
Sevgilerle;
Meltem
Sizin adınıza çok sevindim. Türkiye'de binalar arasında keşmekeş içinde hayatlarımız tükeniyor. Bizde inşallah geleceğiz aile olarak Halifax a bakalım hayırlısı..
YanıtlaSil